Wat een rollercoaster is het de afgelopen maand geweest.

We hebben gelachen, gehuild, pijn gehad, en ook opluchting als het weer beter ging.

We hebben zelfs gedanst en gezongen, wat is het toch ontzettend fijn als je een aantal mensen hebt waarmee je dit allemaal kan delen.

We hebben echt steun aan elkaar gehad.

De tijd is op een of andere manier toch snel gegaan, en ook anders ingevuld dan ik dacht.

Ik heb 25 boeken gelezen, dit kon ik eerst echt niet, ik kon bij pagina 4 al niet meer onthouden wie wie was in het boek.

Nu ging dat al stukken beter!

TV kijken heb ik helemaal niet gedaan.

Vanaf eergisteren mochten we weer vaker het dakterras op, dan konden we weer samen eten met een groepje.

Vandaag mochten we nog even als uitje naar een kathedraal in Puebla, en even koffie drinken op een terras.

Morgen vliegen Mark en ik locale tijd 22.10 weer naar Nederland.

We hebben allebei heel veel zin om iedereen weer te zien.

Ik heb iedereen ontzettend gemist, maar vooral Peter en de kinderen.

Komende tijd moet ik nog heel voorzichtig doen, ik heb een lijst met dingen die ik wel en niet moet doen.

Mensen die ziek zijn mogen niet in mijn buurt komen, mijn weerstand is nog te laag.

Ik mag veel soorten eten niet zoals fruit, rauwe groenten, rood vlees, alles moet doorbakken.

Over een tijdje hoop ik iedereen weer te zien, maar eerst aansterken.

Ik heb een Apple Watch waar een hartslagmeter op zit, als ik 2 trappen op loop is mijn hartslag 168 per minuut!

Dus komende tijd rustig aan mijn conditie werken met stukjes buiten lopen!

Ik wil ook via deze blog nog even Mark heel erg bedanken, hij is een fantastische lieve broer en ik ben erg blij dat hij mee gegaan is! Hou van jou!